Hårete mål for 2021

Nyåret er godt i gong og eg har lurt på om eg skal starte det på den sedvanlige måten. Er det tid for nok eit år med brutte løfter, avbrutte prosjekt, unnskyldningar, skuffelsar og hårete mål? Eg har eit par prosjekt eg allereie har begynt med, som at streaken min på Spansk på Duolingo-appen er i skrivande stund på 166 dagar og eg har holdt 10000 skritt om dagen sidan 7. Desember i fjor. Det er då sjølvsagt at eg fortset denne trenden. Eg har òg byrja 2021 som arbeidsledig og student, så ein jobb må eg vel få meg, og eg og kona har blitt einige om eit generelt sunnare liv framover. Men treng eg fleire mål enn dette? Kva tenker eg om jobb, hus, økonomi, helse, golf? Kva hårete mål har eg her? Jaja, eg får slenge ut noko sprøyt.

På helsefronten så skal vekta ned til 87kg og eg skal sjå fit ut. Det har nok blitt nokre meir eller mindre realistiske mål på Strava også, og poden fekk keyboard til jul så eg må vel lære meg å spele det òg. Fast jobb må vel vere målet innan jobb, og B i begge faga eg tar på Hiof skal vel vere innafor. Eg veit ikkje heilt kva studieplanar eg har til hausten, det avheng av fast jobb/ myndigheitene sine bestemmelsar rundt dagpengar og studier. Når det gjeld temaet hus og økonomi er det jo slik at vi må begynne bygginga av huset på Sola i løpet av året så økonomien blir jo deretter, men eg skal no prøve å kutte ned på unødvendige utgifter som snop, dill, duppedittar og dingsebomsar.

Når det gjeld golf så investerte eg i nye jernkøller i baggen i fjor, og til jul fekk eg ein valgfri driver av kona, så no kan eg ikkje skylde på utstyret lenger. Sjølv om eg meinar at spelet mitt er bedre enn kva handicappet tilseier må eg nok trene mykje for å nå mine mål for 2021; singel hcp, break 80 og meir stabilt spel.

Eg kan nok prøve å bli litt meir audmjuk i kvardagen, litt mindre skråsikker i diskusjonar, dempe min besserwisserfaktor, klage mindre og lytte meir på generell basis. Ja, og slutte å lese kommentarfelt og bruke mindre tid på sosiale medier. 1000km på joggeskoa, 5 millionar skritt, 300 gå- eller joggeturar, halvmaraton under 2 timar og 7-8 timar søvn kvar natt. Då har eg vel lista ned nok av prosjekt eg kan avbryte og mål eg kan pisse på i 2021. Godt nyttår folkens!

Imbesile idiotar

Til min son,

I desse tider er eg svært uroleg for framtida di. Ikkje fordi eg er redd for at Moder Jord ikkje eksisterar eller at naturen er svært annleis når du får ungar sjølv, for der trur eg teknologiske framsteg vil kompensere for dei eventuelle endringane verda står ovanfor. Nei, det som gjer meg så uroleg er at det i desse virustider, meir enn nokon gong før, viser seg at ein faretruande stor del av befolkninga er imbesile idiotar som er av den tru at dei veit betre enn alle andre. No meinar eg sjølvsagt dei sjølvutnemnde ekspertane som sit bak ein skjerm og sprer eder og galle. Dei som med stor fordel kunne sagd av seg fingrane og knebla seg sjølv, og heller lytte til dei som faktisk veit kva dei snakkar om; dei som har utdanning innan, har lang erfaring innan og jobbar innan relevante fag.

Eg har no gått frå å vere forbanna over meinigslause ytringar, til å bli skuffa og oppgitt, før eg no berre må smile og le av alt eit menneske klarar å koke i hop av oppspinn og kildelause kommentarar. Eg har aldri vore sky for ein god diskusjon, det veit alle som har møtt meg, men eg tar ikkje del i ein diskusjon om beste måte å bekjempe Koronaviruset, for det har eg faktisk ikkje eit snev av grunnlag for å vete noko om! Det som er påfallande er at dei som var sjølutnemnde ekspertar på infrastruktur, partipolitikk og bompengar på hausten i fjor, vart klimaekspertar i vinter og no er dei ekspertar på pandemi og makroøkonomi. Ikkje misforstå meg; eg vil gjerne at alle skal ha muligheit til å stille kritiske spørsmål til både statsrådar og Jørgen Hattemakar, men når dei kritiske spørsmåla blir til kildeslause ytringar kan eg ikkje gjere anna enn miste trua på framtida di, kjære son.

Samstundes, når ein tar blikket vekk frå dei som sprer frykt og hissar til krig, og ser på dei som står på, dei som legg vekk egoismen, dei som meinar godt, dei som gjer ein felles innsats for å bekjempe viruset, dei som sprer optimisme, positive tankar og glede, så får eg tilbake trua. Eg får tilbake trua på at du faktisk har ei god verd å vekse opp i ,bli vaksen i, ei verd du sjølv kan oppfostre eit born i.

Kav nynorsk eller forklarande emojies?

Det er ikkje alltid like enkelt å skrive. Eg har i lang tid hatt lyst til å ta opp igjen bloggskrivinga som eg ein gong i tida var litt betre på å oppretthalde enn eg er no. Denne bloggen vart i si tid oppretta for å skildre livet til ein som har gifta seg med ei hestejente. No har vi vore gift i 2 og eit halvt år-ish og eg kan med trygghet seie at det har vorte ein del færre innlegg enn det intensjonen var. Det har ikkje skorta på historier så eg får vel byrja å fortelje dei framover.

Eg har endå ikkje bestemt meg for kva språklinje eg skal leggje meg på; bokmål, mi opprinnelige dialekt, mi dialekt med språking frå Bergen, Stavanger, Sola og Austfold, nynorsk, kav nynoregsk, eller ei salig blanding av alt? Alternativa er uendelege og i dagens sosiale samfunn blir eg digitalt halshogd for feil i alle samanhengar. Eg tykkjer det blir feil av meg å skrive mi historie på bokmål, men eg har aldri vore ein entusiast av det nynorskaste av det nynoregske heller. Når ein les eit avsnitt skreve på mi opprinnelege dialekt så kan den lesast mest som den er skreve i halve det geografiske Noreg, så det blir heller ikkje heilt optimalt. 9 av 10 lesarar hadde nok heller ikkje oppfatta meir enn halve teksten då uansett.

Og kva skal gjerast med tegnsetjing? Skal ein bruke utropsteikn, prikk, prikk, prikk eller emojies for å understreke poenga, eller skal eg stole på at lesarane faktisk klarar å fange opp sarkasmen, humoren, gleden og sorgen eg brukar i bloggen min? Det er jo langt ifra alle som er like smarte og opplyste som meg... 😁😉😏😆😘

Det eg prøvar å få fram her er at eg no vil ta opp igjen blogginga mi, og at det vil ta tid før eg har funne mi skriveform så vis meg tolmod.

5-6 veker på vei, kan det stemme?

Ved mistanke om graviditet så går ein sjølvsagt til ein lege som bekreftar dette, og vi satt difor idag på venteværelset med spenninga sitrande i kroppen. Vi har vore litt perplekse fram til no, så vi har sett fram til å få nokre svar rundt dette graviditetsgreiene.

Då kona mi tok ut P-staven for eit par månedar sidan fekk ho vete at det kom til å gå nokre månedar før ho kunne bli gravid. Dette var vi jo nokså sikre på at vi har motbevist, og det skulle bli godt å få det bekrefta av legen. Legen spurde litt rundt kva vi trudde og kva testar vi hadde tatt fram til no. Vi har jo kome fram til at ho må vere om lag 5-6 veker på vei, i forhold til kortid eg har vore heime. Den danske legen sa at vi får vite det nøyaktig på ultralyd som vi blir kalla inn til i veke 17-19, men han kunne jo lytte litt på magen for å høyre etter hjertelyd. Han påpeika at vi neppe ville høyre hjertelyd allereie etter 6 veker, då dette var noko ein høyrer først etter 8-10 veker.

Kona la seg ned på benken og legen gjorde klar maskineriet sitt. Vi høyrte først susing og skurring, noko som var pulsen til kona og naturlege lydar frå magen hennar, men så kom det. Ei superkjapp tromming; da-da-da-da-da-da-da-da-da-da. Med frysningar over heile kroppen min møter eg blikket til kona. Det er hjerteslaga til babyen vår. Eit lite under vi har skapt saman, mann og kvinne. Vi har laga eit nytt liv som no veks inne i magen til kona mi. Ei ubeskrivelig glede veks i meg. Legen seier deretter, litt forundra, men likevel bestemt; Med ein så klar hjertelyd er de 11 veker på vei, ikkje 6.

Eg skal bli pappa! ..og tankene rundt det..

Tankene har fortsatt rundt det faktum at eg skal bli pappa, naturleg nok vil vel dei lærde seie. Eg trur nok ikkje at eg veit kor mykje livet vil forandre seg, men eg har lest meg opp på en del. Tusen ting poppar inn i hovudet kvar dag; Kona må kjøpe nye kle som passa. Vi må male barnerommet. Kan vi finne babyting på finn? Kva tid skal vi på ultralyd? Kva økonomisk bistand har vi krav på? Søstra hennar skal jo straks føde, då vil jo ho ha mykje gravidkle til overs. Tankane rundt dette endar aldri.

Vi har iallfall funne ut at Thanksgiving er ei god tid for å seie det til familien. Kona mi er jo halvt amerikansk og feiring av Thanksgiving er viktig i familien hennar, nesten meir viktig enn julefeiringa faktisk! Svigers har invitert ned mine foreldre, svigerinnene mine kjem med familie, svigerforeldrene til svigerinna mi kjem, og tanta og onkelen til kona mi skal òg vere der i år. Dette blir ein heilt ypperleg setting for å berette om familieforaukninga. Vi gler oss i hel til vi kan skrike det ut til verda! Fram til då får vi berre sjå fram mot neste steg på veien til ein liten mini-me rundt oss i kvardagen.

Eg skal bli pappa!!

I går kom eg heim frå jobb i Nordsjøen, ei reise som i seg sjølv er verdt eit innlegg, men det vart overskygga av ein fantastisk nyhet! Mi kjære kone henta meg på togstasjonen i Særp klokka halv tolv på kveldinga og det var som vanleg utrulig godt å sjå ho. Vi kom heim og då hadde å kjøpt ei før-bursdags-gåve te meg. Eg er jo utruleg glad i oppmerksomheit, gåver og alt eg kan få så eg vart faktisk overlykkelig av omtanken. Eg opna gåva entusiastisk og fekk ein kopp. På koppen stod det "Tommel opp for den beste pappaen". Første tanken som slo meg var at det var merkelig at ho skulle gje meg ein kopp med den teksten, men 3 sekund etterpå slo det meg som ei bombe; Kona mi er gravid!! For ein utruleg følelse! Eg og Elizabeth har laga ein unge! Ein liten krabat!

Og då dukka det naturligvis fleire tanka opp i hovudet mitt, eller begge sine hovud faktisk. No må vi spare pengar. Kva farge skal det vere på barnerommet? Kva mat kan ho ete, og kva mat kan ho ikkje ete? Oi, vi skulle jo opne den flaska med vin vi fekk te bryllupet vårt! Korleis skal vi seie det til folk? Kortid kan vi sei det til folk? Kva med golfturen min neste år? Eg bør ha fast turnus offshore lenge før ho har termin...

Tankane fortsatte og fortsatte, berre avbrutt av ei heilt utrulig kjensle av glede sånn omtrent annakvart sekund. Det er jo skummelt òg då, men mest glede.

Skrivesperre

Eg skal vel ikkje ha kjeft for at eg legge ut for hyppige innlegg her på bloggen, heller det motsatte. Uttrykket skrivesperre trudde eg eigentleg berre var ei unnskyldning forfattera, bloggara, poeta og musikera brukte når dei ville ha fri/ ikkje gadd å produsere. Eg skal ta av meg hatten og ta tilbake dei orda, for dei siste åra har eg nok lidd av det samme.

Kirsti Macdonald Jareg skriv i ein artikkel på psykologisk.no 10. Oktober 2015 (https://psykologisk.no/2015/10/hjelp-jeg-har-skrivesperre/) følgjande om skrivesperre:

     "Det høres ut som en sykdom. Selve begrepet er jo egnet til å skremme og lamme. Som et virus eller en bakterie man ulykkeligvis rammes av. Skrivesperre kan defineres som at man har lyst til å skrive, men ikke får det til. Det er altså ikke slik at man unngår å skrive fordi det er kjedelig – tvert om. Pennen brenner i hånden, tastene maser under fingrene, men det kommer ingenting ut."

Det er akkurat slik det kjennes. Eg har prøvd å endre konsept på bloggen, eg har prøvd å lage ulike planar i livet for å skrive om det og eg har prøvd å tvinge meg til å skrive. Det er rett og slett vanskelig å få noko ned på pairet, og når eg først har fått det ned på pairet så er det rett og slett rævva lesning. Det er vel ikkje anna å gjere enn å håpe på at lysta på å skrive skal komme tilbake...